Er komen soms van die heel ondeugende gedachten bij me op, één daarvan is dat ik de liefde bedrijf met een andere man en daar heel opgewonden van raak. Misschien geen slecht idee om dat een keer in praktijk te brengen.
Hoe naar ik het ook vind om te zeggen, ik doe het toch. Jullie kennen hem immers niet. Mijn man kan niet meer presteren. Hij is iets ouder dan ik en hij krijgt hem echt niet meer omhoog. Hij probeert me wel op andere manieren te plezieren, maar dat is niet genoeg voor mij. Ik heb een echte man nodig.
Sinds ik ben gestopt met werken ben ik eigenlijk alleen nog maar aan het reizen en het bevalt mij nog steeds erg goed. Wat ik alleen wel jammer vind is dat je nooit geen aanspraak hebt van mensen. Natuurlijk wel mensen die je tegenkomt maar uiteindelijk kom je altijd alleen aan en ga je ook weer alleen.
Ouderdom komt met gebreken is mij altijd geleerd maar gelukkig is dat bij mij nog niet zo. Ik geniet nog vol op en doe nog steeds leuke dingen. Het is dan jammer genoeg nog steeds in mijn eentje.