Sta toch wel graag voor de spiegel, niet om te kijken of ik er nog goed uit zie maar ik denk meer om te kijken of ik er goed uit zie. Een soort onzeker trekje misschien?
Als ik vertel wat mijn beroep is word ik vaak uitgelachen. Ik leef in een mannenwereld met mijn werk, ik ben vrachtwagenchauffeur. Verder is er niets mannelijk aan mijn karakter, ben zelf van binnen wat onzeker. Heb daar geen moeite mee, weet dat heel goed te verbloemen.
Spijt zal je niet krijgen als je mij willen leren kennen, ik ben een vrolijke vrouw die heel hartelijk is en aan zelfreflectie doet. De man die ik zoek en waarmee ik een relatie wil aangaan zit ook zo in elkaar en is daarnaast heel erg lief.
Er is in mijn leven wel plek voor een man. Een vaste plek dus. Ik durfde dat nooit aan, maar sinds mijn vader is overleden, ben ik na gaan denken. Mijn moeder is dan wel haar man kwijt, maar ze heeft wel echte liefde gekend. iemand die altijd naast haar stond. Ik wil dat ook, ik wil niet alleen oud worden. Ik wil liefde.
Ruim en jaar ben ik nu gescheiden en we hebben gewacht tot alle kinderen de deur uit waren. Nu zit ik alleen in mijn nieuwe appartementje en het zou reuze fijn zijn om een man te leren kennen om een fijne tijd mee door te maken.
Ben graag op strand, ik hou er echt van om naar de zee te gaan kijken en mijn gedachtes alle kanten op te laten gaan. Maar gaan mijn dromen die ik dan heb nog uitkomen?