Voor de buitenwereld had ik alles voor elkaar. Leuk gezin, eigen zaak en de man van mijn droom. Tot hij er vandoor ging met mijn beste vriendin. Met mijn optimistische karakter ben ik hier op zoek naar de ware.
Tussen de lakens gebeurt er niets meer tussen ons. Logisch ook, mijn man is bijna negentig, dus dat gaat echt niet meer. Maar ik ben iets jonger en bij mij zit alles nog goed, dus ik wil nog wel. Zullen we samen eens afspreken om nog eens goed tekeer te gaan? Jonge mannen mogen ook reageren, of is dat ijdele hoop?
Helaas zegt mijn hond niets terug op de lange wandelingen die ik met hem maak, het zou daarom leuk zijn als ik leuk gezelschap had die wel genoeg te vertellen had.
Gouden bergen kan ik je niet beloven, daar ligt de situatie iets te ingewikkeld voor. Maar zo nu en dan een avondje lekkere spanning en stoute dingen durf ik wel aan te gaan. Misschien kan ik zelfs wel een keer blijven slapen, ik ben een kampioen in het verzinnen van smoezen.
Het leven kan soms veel doornen hebben, de laatste doornen ben ik verloren. Dit betekent dat het leven alleen maar mooier kan worden, niets houd mij daarom meer tegen om nog de leuke lieve man te vinden.
Ja ik heb iets met zwart niet dat ik depressief ben of zo maar ik vind de kleur gewoon mooi. Ik heb wel eens gehoord he buuf ga je al weer naar een begrafenis maar dit is gewoon hoe ik ben. Take it of leave it.