In het begin was ik blij dat ik bij mijn man weg was, vrijheid! Maar begint nu toch weer te kriebelen. Niet naar hem natuurlijk, maar zou wel weer fijn zijn een levenspartner te hebben.
Al wat ouder, maar ik wil nog steeds wel aan de man hoor. Ik ga met mijn tijd mee en doe dat online, zo gaat dat toch tegenwoordig? Nu maar hopen dat de heren hier ook te vinden zijn. Anders mag het ook een jongere man zijn hoor.
Het gras bij de buren lijkt altijd groener, toch heb ik het gevoel dat dit bij mij echt zo is. Als ik het geluk van de buurvrouw zie met haar nieuwe vriend voel ik een steek van jaloezie door mij heen gaan. Dit geluk mag mijn pad ook opkomen.
Als ik vertel wat mijn beroep is word ik vaak uitgelachen. Ik leef in een mannenwereld met mijn werk, ik ben vrachtwagenchauffeur. Verder is er niets mannelijk aan mijn karakter, ben zelf van binnen wat onzeker. Heb daar geen moeite mee, weet dat heel goed te verbloemen.
Des te ouder des te gekker, maar niet alleen gekker kan ik je zeggen. Wat het is met mij ik weet het niet maar ik kan er geen genoeg van krijgen. Alleen is dat thuis een klein probleempje dus wie zijn vingers tong en paal mag ik lenen?