Het gevoel bekruipt mij de laatste tijd als ik over mijn relatie na denk. Steeds vaker denk ik is dit het waar ik gelukkig mee wordt? Of moet ik toch eens om mij heen gaan kijken wat er nog meer op de markt is.
Als ik vertel wat mijn beroep is word ik vaak uitgelachen. Ik leef in een mannenwereld met mijn werk, ik ben vrachtwagenchauffeur. Verder is er niets mannelijk aan mijn karakter, ben zelf van binnen wat onzeker. Heb daar geen moeite mee, weet dat heel goed te verbloemen.
Het berichtje wat je me gaat sturen omdat je nader kennis met me wil maken zie ik maar wat graag tegemoet. Ik hoop dat jij die bourgondische man bent die van het leven geniet.
Zal ik jou eens een goede beurt geven? Zo één die je nog lang bijblijft? Als je het niet erg vindt dat ik de leiding in bed neem en dingen met je doe die je nog niet eerder hebt gedaan, moet je toch echt met me af gaan spreken. Zo'n kans krijg je niet snel meer hoor!
Voor mijn leeftijd ben ik nog erg sportief. Doe aan wandelen, zwemmen, fietsen en ja hoor muurklimmen. Zijn er hier sportieve types die eens samen iets leuks willen ondernemen?