Het gevoel bekruipt mij de laatste tijd als ik over mijn relatie na denk. Steeds vaker denk ik is dit het waar ik gelukkig mee wordt? Of moet ik toch eens om mij heen gaan kijken wat er nog meer op de markt is.
Heel eenzaam kan ik mij voelen, mijn enige familie die ik nog heb is mijn zus. Helaas woont zij down under, zie haar wel met beeldbellen, maar dat is anders dan elkaar in de ogen te kijken. Kinderen heb ik niet, dat is geen bewuste keuze geweest, dit is door moeder natuur zo beslist. Wat ik hoop is dat ik nog een maatje vindt die mijn eenzaamheid naar het verleden zendt.
Wat zoek ik niet: onbeleefde mannen die maar één ding in hun hoofd hebben. Wat zoek ik wel: een aardige kerel die een vrouw op waarde weet te schatten. Die weet wat hij moet om het me naar de zin te maken en me kan veroveren. En natuurlijk komt dat niet alleen van jouw kant, ik ga ook mijn best doen.
Er is in mijn leven wel plek voor een man. Een vaste plek dus. Ik durfde dat nooit aan, maar sinds mijn vader is overleden, ben ik na gaan denken. Mijn moeder is dan wel haar man kwijt, maar ze heeft wel echte liefde gekend. iemand die altijd naast haar stond. Ik wil dat ook, ik wil niet alleen oud worden. Ik wil liefde.
Zal ik jou eens een goede beurt geven? Zo één die je nog lang bijblijft? Als je het niet erg vindt dat ik de leiding in bed neem en dingen met je doe die je nog niet eerder hebt gedaan, moet je toch echt met me af gaan spreken. Zo'n kans krijg je niet snel meer hoor!