Mijn vriend denk ik dat ik het niet weet maar ik weet ondertussen wel dat hij ook een maatje naast mij heeft. Wat houdt mij dan nog tegen om het ook niet te hebben in het leven?
Thuis krijg ik eigenlijk best weinig aandacht. Soms denk ik dan wel eens bij mezelf van " ach, het is normaal op onze leeftijd" Maar eigenlijk ben ik het daar helemaal niet mee eens. Ik voel me namelijk nog jong en fit en wil gewoon nog zo veel mogelijk genieten van het leven. Ik ben te jong om als een kasplantje achter het raam te gaan zitten.
Ruim en jaar ben ik nu gescheiden en we hebben gewacht tot alle kinderen de deur uit waren. Nu zit ik alleen in mijn nieuwe appartementje en het zou reuze fijn zijn om een man te leren kennen om een fijne tijd mee door te maken.
Door mijn leven heen ben ik beginnen inzien dat geluk schuilt in de kleine dingetjes. Voor mij geen luxe, al kan ik er wel van genieten. Ik werk graag in de tuin, doe aan kantklossen en ik ben een beetje flower-power ingesteld. Zoek een man waarmee het goed zit, iemand die ik aanvoel en omgekeerd.
Ben graag op strand, ik hou er echt van om naar de zee te gaan kijken en mijn gedachtes alle kanten op te laten gaan. Maar gaan mijn dromen die ik dan heb nog uitkomen?