Ik ben er helemaal klaar voor om me te gaan settelen en doe dat het liefst met een knappe man die eerlijk, oprecht en heel lief voor me is. Samen met jou bouwen aan een mooie toekomst is wat ik graag zou willen.
Hoe naar ik het ook vind om te zeggen, ik doe het toch. Jullie kennen hem immers niet. Mijn man kan niet meer presteren. Hij is iets ouder dan ik en hij krijgt hem echt niet meer omhoog. Hij probeert me wel op andere manieren te plezieren, maar dat is niet genoeg voor mij. Ik heb een echte man nodig.
Tussen de lakens gebeurt er niets meer tussen ons. Logisch ook, mijn man is bijna negentig, dus dat gaat echt niet meer. Maar ik ben iets jonger en bij mij zit alles nog goed, dus ik wil nog wel. Zullen we samen eens afspreken om nog eens goed tekeer te gaan? Jonge mannen mogen ook reageren, of is dat ijdele hoop?
Met mijn werk waar ik nog van hou vermaak ik mij prima. Doe het nog een paar uurtjes per week omdat thuis zitten niets voor mij is. Voor wie mag ik ook wat tijd maken?
Als ik vertel wat mijn beroep is word ik vaak uitgelachen. Ik leef in een mannenwereld met mijn werk, ik ben vrachtwagenchauffeur. Verder is er niets mannelijk aan mijn karakter, ben zelf van binnen wat onzeker. Heb daar geen moeite mee, weet dat heel goed te verbloemen.
Soms hoor ik mensen denken oud grijs beetje mollig logisch dat ze alleen is, maar is dat wel echt wat mensen denken? Want ik zou wel erg graag een maatje willen in mijn leven.