Naaien met oude mama (40)

Als ik vertel wat mijn beroep is word ik vaak uitgelachen. Ik leef in een mannenwereld met mijn werk, ik ben vrachtwagenchauffeur. Verder is er niets mannelijk aan mijn karakter, ben zelf van binnen wat onzeker. Heb daar geen moeite mee, weet dat heel goed te verbloemen.

In mijn relatie heb ik al jaren geen romantiek meer beleefd. Zelfs een romantisch dinertje kan er niet meer vanaf. Het lijkt me dan ook verstandig om eens buiten de deur te zoeken want ik zit namelijk nog vol met leven.

De kinderen zijn de deur uit, mijn jongste zoon is eindelijk op eigen benen gaan staan. Wel onder druk van mij, want op je 40e nog bij je moeder wonen is geen gezonde situatie. Het is tijd om voor mijzelf te kiezen, tijd om nog op zoek te gaan naar een lieve man die samen met mij ervoor wilt gaan.

Heel eenzaam kan ik mij voelen, mijn enige familie die ik nog heb is mijn zus. Helaas woont zij down under, zie haar wel met beeldbellen, maar dat is anders dan elkaar in de ogen te kijken. Kinderen heb ik niet, dat is geen bewuste keuze geweest, dit is door moeder natuur zo beslist. Wat ik hoop is dat ik nog een maatje vindt die mijn eenzaamheid naar het verleden zendt.

Het leven kan soms nog al hard zijn voor sommige mensen, dat heb ik jammer genoeg van dichtbij mee gemaakt. Dus soms is het ook fijn als je een lichtpuntje hebt waar je naar toe kan leven.